τέλος

μπορώ να είμαι πολύ λογική όταν κάτι τελειώνει,

το δέχομαι, ξέρω πολύ καλά ότι έτσι πρέπει να γίνεται, όλα έχουν αρχή, μέση και τέλος και πολύ περισσότερο όταν τελειώνει κάτι που ήταν έργο προγραμματισμένο, όπου οι κόποι σου δίνουν και ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα,

είναι και χαρά λοιπόν όταν κάτι τέτοιο τελειώνει...

όλα αυτά καλά και σωστά και λογικά και μετριάζουν τη λύπη μου

απλά να, έχω ένα συναίσθημα που με πάει λίγο σε κείνους τους στίχους από το "βασιλιά της Ασίνης"

"υπάρχουν άραγε ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές
τις ακμές τις αιχμές τα κοίλα και τις καμπύλες
υπάρχουν άραγε εδώ που συναντιέται το πέρασμα της βροχής του αγέρα και της φθοράς
υπάρχουν
η κίνηση του προσώπου
το σχήμα της στοργής εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας
αυτών που απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί
με την απεραντοσύνη του πελάγου
ή μήπως όχι
δεν απομένει τίποτε παρά μόνο το βάρος
η νοσταλγία του βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής εκεί που μένουμε τώρα ανυπόστατοι λυγίζοντας σαν τα κλωνάρια της φριχτής ιτιάς
σωριασμένα μέσα στη διάρκεια της απελπισιάς
ενώ το ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά βούρλα ξεριζωμένα μες στο βούρκο
εικόνα μορφής που μαρμάρωσε
με την απόφαση μιας πίκρας παντοτινής."