μακάρι νά 'ξερα

υπάρχουν κακοί άνθρωποι; θέλω να πω ρε παιδί μου υπάρχουν άνθρωποι που ό, τι κάνουν ξεκινάει από κάτι σκοτεινό μέσα τους που τους οδηγεί στο να θέλουν να μην είναι καλά οι γύρω τους; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω και φοβάμαι πως θα οδηγηθώ σε αμπελοφιλοσοφίες γι' αυτό σταματώ εδώ. Αυτό που θέλω όμως να πω είναι ότι νιώθω τελείως ανίσχυρη απέναντι στην κακία, όταν τη συναντώ και ότι γεννά απίστευτο θυμό μέσα μου.

τέλος

μπορώ να είμαι πολύ λογική όταν κάτι τελειώνει,

το δέχομαι, ξέρω πολύ καλά ότι έτσι πρέπει να γίνεται, όλα έχουν αρχή, μέση και τέλος και πολύ περισσότερο όταν τελειώνει κάτι που ήταν έργο προγραμματισμένο, όπου οι κόποι σου δίνουν και ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα,

είναι και χαρά λοιπόν όταν κάτι τέτοιο τελειώνει...

όλα αυτά καλά και σωστά και λογικά και μετριάζουν τη λύπη μου

απλά να, έχω ένα συναίσθημα που με πάει λίγο σε κείνους τους στίχους από το "βασιλιά της Ασίνης"

"υπάρχουν άραγε ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές
τις ακμές τις αιχμές τα κοίλα και τις καμπύλες
υπάρχουν άραγε εδώ που συναντιέται το πέρασμα της βροχής του αγέρα και της φθοράς
υπάρχουν
η κίνηση του προσώπου
το σχήμα της στοργής εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας
αυτών που απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί
με την απεραντοσύνη του πελάγου
ή μήπως όχι
δεν απομένει τίποτε παρά μόνο το βάρος
η νοσταλγία του βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής εκεί που μένουμε τώρα ανυπόστατοι λυγίζοντας σαν τα κλωνάρια της φριχτής ιτιάς
σωριασμένα μέσα στη διάρκεια της απελπισιάς
ενώ το ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά βούρλα ξεριζωμένα μες στο βούρκο
εικόνα μορφής που μαρμάρωσε
με την απόφαση μιας πίκρας παντοτινής."

όνειρα-διαμερίσματα

βλέπω κάποια όνειρα επί σειρά ετών, πολλών ετών, ίδια πάντα και πάντα με αφήνουν με την ίδια διάθεση
βλέπω διαμερίσματα
διαμερίσματα τα οποία ή έχω νοικιάσει και ζήσει σε αυτά ή απλά τα έχω νοικιάσει αλλά ποτέ δεν τα κατοίκησα
από όλα αυτά τα διαμερίσματα έχω φύγει, τα εγκατέλειψα, δεν τα ξενοίκιασα ακριβώς
και από όλα αυτά τα διαμερίσματα κρατώ τα κλειδιά τους
όμως τα κλειδιά δε μου ανήκουν, ανήκουν στον ιδιοκτήτη τους στον οποίο κανονικά θα έπρεπε να τα επιστρέψω
εγώ όμως έφυγα σαν τον κλέφτη, αφήνοντας ένα άδειο διαμέρισμα και κρατώντας τα κλειδιά του
και μένω με την εκκρεμότητα
και οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούν και εγώ φοβάμαι πάντα πως κάποιος θα μου πει, ε, δεν ντρέπεσαι, τι πράγματα είναι αυτά, να αφήνεις έτσι τα σπίτια, να φεύγεις χωρίς να πεις τίποτε, και δε σου φαινόταν
και με βλέπω να επιστρέφω σ' αυτά τα άδεια διαμερίσματα και να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να πάρει το θάρρος και να δώσει πίσω τα κλειδιά έστω και τώρα, έστω και αν είναι αργά
και ξυπνάω με χάλια διάθεση

στόχοι

και να που για άλλη μια φορά είμαι εδώ, στο ίδιο σημείο εκκίνησης, Δευτέρα πρωί, πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη, έτοιμη (;)να ξεκινήσω τη ζωή του φθινοπώρου, τη ζωή όλης της σχολικής χρονιάς
βάζω στόχους πάντα τέτοια εποχή,και παρότι αυτό με ζορίζει εξακολουθώ και το κάνω
τελικά είμαι άνθρωπος που μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει, πρέπει να το δεχτώ
όχι ότι είναι και τίποτε φοβεροί οι στόχοι μου, τρίχες, να αρχίσω πάλι το γυμναστήριο, να προσέξω πάλι τη διατροφή μου, να τακτοποιήσω τα αρχεία μου, να τελειώσω το διάβασμα των τάδε βιβλίων, να δω αυτούς τους ανθρώπους, να στείλω τα τάδε χαρτιά, να αρχίσω να παρακολουθώ το τάδε τμήμα,να προγραμματίσω το....
πω, έτσι όπως τα γράφω κουράστηκα κιόλας!
φυσάει σήμερα πολύ δυνατός αέρας και έχει αρχίσει και κάνει κρύο
έξω με τον καφέ και δύο ζακέτες τη μια πάνω στην άλλη
φθινόπωρο
κάτι θα γίνει

νερό

κάπως είναι τώρα σαν να θέλω να κάνω έναν απολογισμό

αυτές οι διακοπές λοιπόν είναι από τις πιο περίεργες της ζωής μου

μια είμαι καλά, μια όχι

και όταν δεν είμαι καλά μου φταίνε όλοι και όλα γύρω μου

θέλω να μαλώνω, να φωνάζω, να πληγώνω

ή είμαι γεμάτη θλίψη και τότε περιφέρομαι και το μόνο που θέλω είναι να είμαι μέσα σ' ένα κουκούλι, να με τυλίγει σιγά σιγά η μεταξωτή κλωστούλα και γω να μισοβλέπω γύρω κρυμμένη απ' όλους, και να με προστατεύει και να με ζεσταίνει

ή να είμαι ξαπλωμένη, όπως χθες, σ' έναν βράχο στις βάθρες της Σαμοθράκης με το δέρμα ακόμα να ριγεί από τα κρύα νερά και να βλέπω μόνο τον ουρανό και τον ήλιο και τα κλαδιά από τα πλατάνια

και να είναι σιωπή

και το νερό που κυλάει

λατρεύω το νερό που κυλάει

με οδηγεί σε δρόμους μυστικούς

στα χωράφια μας, στις σκιές, στον ιδρώτα, στην κούραση, στις πιπεριές, στα μήλα, στα ροδάκινα, στο χνούδι, με τσιμπάει το χνούδι μαμά, το σιχαίνομαι το χνούδι

είναι ωραία όμως όταν σταματάμε όλοι μαζί για να φάμε και να ξεκουραστούμε, πάω να πάρω νερό και έχω μαζί μου τα πιο ζουμερά ροδάκινα, τα ξεφλουδίζω εκεί που τρέχει το νερό μας και τρέχουν τα ζουμιά τους και είναι τα πιο γλυκά ροδάκινα αυτά, μόλις κομμένα απο το δέντρο και σεις φωνάζετε, άντε ακόμα το νερό;

βάζω τα πόδια μου στο νερό και ηρεμώ

προχτές κατέβηκα όλο τον χείμαρρο Φονιά μέσα από το νερό

θεραπεία

είναι ωραία εδώ στη Σαμοθράκη

δε θέλω να γυρίσω πίσω

το όνομά μου

τελικά όσο περνούν τα χρόνια όλο και άλλα πράγματα μου φαίνονται πιο σημαντικά και όλο και άλλα, που παλιότερα τα θεωρούσα σημαντικά, γίνονται αδιάφορα...
τη γιαγιά μου τη λέγανε Κίρα, έτσι έπρεπε να λένε και μένα αλλά ο παπάς που με βάφτισε είπε ότι το όνομα αυτό δεν είναι χριστιανικό και έτσι μου έβαλαν, εκείνη την ώρα στην εκκλησία, το όνομα που θεώρησαν πιο κοντινό: Κυριακή.
Το όνομα αυτό είναι αλήθεια πως ποτέ δε μου άρεσε. Το ένιωθα πάντα σαν ξένο πάνω μου. Άσε εκείνα τα ηλίθια υποκοριστικά με τα οποία κατά καιρούς με φωνάζουν...
Τα τελευταία όμως χρόνια έχω συμφιλιωθεί κάπως μαζί του και ζητώ από τους φίλους μου να το χρησιμοποιούν ολόκληρο, Κυριακή, κι έτσι μου αρέσει καλύτερα. Και μόνο πολύ δικοί μου άνθρωποι με φωνάζουν πότε πότε, μάλλον όταν θέλουν να με πειράξουν, Κίρα. Κι αυτό μου αρέσει ακόμα καλύτερα, έρχομαι κοντά στη γιαγιά μου.
Πέθανε την ημέρα της γιορτής μου πριν 28 χρόνια. Η γιαγιά μου η Κίρα.Τη λάτρευα.

γονιός

τελικά το να είσαι γονιός είναι πολύ δύσκολο πράγμα

μπορεί να ανησυχείς κάθε ώρα και στιγμή για τελείως άσχετα πράγματα

και το καλό είναι ότι συνήθως δεν μπορείς να κάνεις τίποτε για όλα αυτά που ανησυχείς και σε στεναχωρούν

γιατί η ζωή του παιδιού σου είναι ζωή του παιδιού σου πάει και τελείωσε και θα την φτιάξει όπως θέλει αυτό και καλά θα κάνει

και δε μου αρέσει καθόλου να ανησυχώ

και φυσικά θα περάσει από όλα, θα απορρίψει, θα νιώσει την απόρριψη, θα κλάψει, θα πονέσει, θα κάνει άλλους να πονέσουν, θα μου χτυπήσει την πόρτα στα μούτρα, θα γελάσει μ' αυτά που με ανησυχούν, θα νευριάσει μ' αυτά που με ανησυχούν

καλοκαίρι

χμ, άλλο ένα καλοκαίρι αρχίζει, εννοώ οι διακοπές μου αρχίζουν, επιτέλους! κι είπα να γράψω κι εδώ κάτι έτσι για να φύγει αυτός ο θάνατος βρε αδερφέ, που είναι και οικιακός...

λοιπόν εγώ κάθε που αρχίζουν οι διακοπές 2-3 μέρες είμαι λίγο στα χαμένα, δεν μπορώ να συνηθίσω στον καινούριο ρυθμό, στο ότι δε χρειάζεται να τρέχω σαν την τρελλή, μπορώ να κάνω τα πράγματα με την ησυχία μου και να αράζω...

μου παίρνει λίγο καιρό λοιπόν και μετά συνηθίζω και είναι σαν να ήταν πάντα έτσι, σαν να μην δούλευα ποτέ

το καλύτερό μου πάντως είναι ο πρωινός καφές, σηκώνομαι πρωί, στις επτά είμαι έξω με τον καφέ μου, έχει δροσιά, είναι όλα πράσινα και ανθισμένα, ήσυχα και το μόνο που ακούγεται είναι τα πουλιά

ησυχία, ανασυγκροτούμαι, μου είναι απαραίτητο αυτό για την υπόλοιπη μέρα

οικιακός ο θάνατος

http://dpgr.gr/index.php?page=photos_show_photo&pid=11561

Ψυχοσάββατο σήμερα. Η πεθερά μου λέει ότι αυτό είναι το πιο μεγάλο Ψυχοσάββατο, δεν ξέρω γιατί. Μνημονεύονται λέει όλοι οι νεκροί από γενέσεως κόσμου. Πήγαμε στα μνήματα ως συνήθως. Περίεργο, αλλά όταν είναι όλο το χωριό εκεί, λίγο μόνο μπορώ να αισθανθώ κοντά στους δικούς μου νεκρούς. Και νιώθω ενοχές μπαμπά γιατί τώρα πια δε λέω μέσα μου, πάω στη μαμά, αλλά μόνο πάω στον μπαμπά και μετά συνέρχομαι και λέω ε, και η μάνα σου είναι εδώ. Λες και η μαμά θα μπορούσε να θυμώσει που τώρα σκέφτομαι πιο πολύ εσένα. Λοιπόν, όταν έτσι είναι πολύς κόσμος εκεί δε νιώθω μεν τόσο κοντά σας αλλά νιώθω καλά, σαν το γρανάζι σε μια καλολαδωμένη μηχανή, συμμετέχω σε κάτι τελετουργικό. Παράξενο. Και μου στειλε ο φίλος μας ο Γιάννης από την Ίμβρο το παρακάτω και πολύ μου άρεσε γιατί έτσι είναι και εδώ σε μας. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ίμβρος», τον Φεβρουάριο του 1955.

«ΟΙΚΙΑΚΟΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ» Η ΛΑΪΚΗ ΕΥΣΕΒΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ

Μία μοναδική ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (1913-1989)

«Οικιακός μας είναι ο θάνατος εδώ πάνω στο νησί μας. Ήμερος. Αναμενόμενος. Παραμερίζει τις ροδοδάφνες και ξεπροβάλλει. Και ο δούλος του Κυρίου, αντικρύζοντάς τον, δεν αιφνιδιάζεται, δεν αγριεύεται. Φυσικά, δεν είναι καλόδεχτος. Όμως, ακόμη και στις τραγικώτερες επισκέψεις του, δεν είναι ξένος, επίσημος, παγερός.
Στις συναντήσεις μαζί του κυριαρχεί ένας τόνος μαλακός, ένα είδος σπιτικής ζεστασιάς. Κάπου εκεί στο γωνίδι τον βάζουμε και κάθεται, και αρχίζουμε μαζί του συνομιλία. Μοιρολογούμε. Διαλογικά μοιρολογούμε. Ζητούμε λόγους, εξηγήσεις. Παραπονιόμαστε. Τον κακίζουμε τον θάνατο. Χύνουμε πύρινα δάκρυα. Κάποτε ο τόνος γίνεται θερμότερος. Ανεβαίνει η κλίματα του θρήνου, γίνεται κραυγή γοερή, οδυρμός. Πάλι όμως τα πράγματα είναι μερωμένα, δεν ξεπερνούν τα χριστιανικά ανθρώπινα όρια.
Οικιακός μας είναι ο θάνατος εδώ. Το βασίλειό του βρίσκεται λίγο πέρα από την αυλή του σπιτιού μας, στην στροφή του αυλόγηρου της εκκλησίας μας. Συνορεύει με το χωράφι μας και με τ’ αμπέλι μας… Απλά απλωμένο κοντά στην ζωή μας, το νεκροταφείο του χωριού, ούτε μας απωθεί, ούτε μας τρομάζει. Σκόρπιοι χαμηλοί σταυροί ξεφυτρώνουν μέσ’ απ’ το χαμομήλι.
Πουθενά βάρος και κρυάδα μαρμάρου. Καμμία καταθλιπτική επιβλητικότητα. Ούτε άκαμπτη γαλήνη. Ειρήνη ιλαρή… πλάϊ στην ορθή αυστηρότητα του κυπαρισσιού, μία αγριοτριανταφυλλιά έχει τινάξει το ρόδινό της τόξο, και μέσ’ απ’ τον κισσό ξεπηδά μία φαιδρή νότα ανθισμένης αμυγδαλής. Θαρρείς κι’ είναι περιβόλι του σπιτιού μας…
Λιβανίζει το σπίτι η Ιμβριώτισσα νοικοκυρά, κι’ έτσι καθώς είναι, με την ποδιά της, παίρνει το λιβανιστήρι και πηγαίνει στο μικρό νεκροταφείο, για να λιβανίσει κι’ εκεί κάποιο δικό της σταυρό. Κι’ έπειτα, στην βάση του σταυρού, θα ανάψει το καντήλι. Και θάρθει κι άλλη νοικοκυρά. Κι άλλη. Θάρθουν πολλές.
Κάθε σπίτι έχει και τον σταυρό του. Σπίτι και σταυρός. Ανάβουν στα σπίτια τους τα τζάκια, ανάβουν και στους σταυρούς γλυκά καντήλια. Και σαν πέφτει το σκοτάδι,, πάνω από τα χαμομήλια, λαμπυρίζουν σαν πυγολαμπίδες πολλά, σκορπισμένα, τόσα δα φωτάκια. Σαν ένα κομμάτι καθρεφτισμένου ουρανού, με πολλά – πολλά αστράκια, είναι το νεκροταφείο μας την νύκτα. Κι είναι ήμερο και ζεστό και στο σκοτάδι.
Πριν λίγο καιρό, στο Γλυκύ (χωριό της Ίμβρου), πέθανε ένα μικρό παιδί. Έφυγε από την αυλή του σπιτιού του, μέσ’ απ’ τα μικρά παιδιά, και πήγε σ’ ένα μικρό σπιτάκι, κάτω απ’ την χλόη του νεκροταφείου. Τ’ άλλα παιδιά συνέχισαν τα παιχνίδια τους, στις αυλές των σπιτιών. Μα μία μέρα, καθώς έπαιζαν, θυμήθηκαν το μικρό αγόρι, κι αφήνοντας μισοτελειωμένο το παιχνίδι, πήγαν να βρουν τον μικρό τους φίλο. Στο μικρό του μνήμα μετέφεραν το παιχνίδι τους. Και, μ’ αυτή τη σοβαρή τρυφερότητα που έχουν τα παιδιά, φύτεψαν πάνω στο νωπό χώμα βιολέτες και τριανταφυλλιές….
Κι’ ενώ θα κορυφώνεται το τραγούδι της ζωής, η καμπάνα του χωριού θα σημάνει ψυχοσάββατο… Από κάθε σπίτι, από κάθε γωνιά του σπιτικού, θα ξεκινήσουν μαυροντυμένες γυναίκες με τα κόλλυβα στα χέρια, ταπεινές, σιωπηλές, η μία κατόπι στην άλλη, σα λιτανεία θάρθουν στην εκκλησιά.
Εκεί θα κατεβούν αμίλητες και οι ψυχές. Και, μέσα στο ημίφως του εσπερινού, νεκροί και ζωντανοί θα ανταμώσουν. Δεν θάναι ούτε στη χώρα της ζωής, ούτε στη χώρα του θανάτου. Θα σταθούν για μία στιγμή μαζί, αυτοί που έζησαν και αυτοί που ζουν, κάπου πέρα από τον θάνατο και τη ζωή, στη γη της αβασίλευτης ημέρας.

http://www.xronos.gr/church/detail.php?ID=44788

και σήμερα έχουμε και γάμο, μπαμπά, έχουμε γάμο, μαμά. Παντρεύεται η Σοφία της Μελίτσας, στις 8 το βράδυ, στον Αη Γιώργη.

Λοιπόν μπαμπά...

Λοιπόν μπαμπά, σήμερα δεν πρόλαβα. Την είδα από μακριά , μόλις πήρα τη στροφή του δρόμου, ένα στρόγγυλο, σκούρο κάπως πάνω στην άσφαλτο, χελώνα πάλι, είπα. Έκοψα αμέσως ταχύτητα, την προσπέρασα και σταμάτησα. Έτρεξα πίσω για να την περάσω στην άλλη μεριά του δρόμου, μην την πατήσει κανένα αυτοκίνητο και...γαμώτο, το κέλυφος της ήταν ραγισμένο,  σχεδόν σπασμένο και από τη σχισμή του φαίνονταν το ματωμένο της σώμα. Έφυγα, πήγα στο αυτοκίνητο. Σοκ. Σ' ένα λεπτό γύρισα πάλι πίσω, φοβόμουν να την αγγίξω. Την κοίταξα λίγο. Νόμιζα πως είχε πεθάνει, αλλά όχι, κούνησε σιγά σιγά το ένα πόδι της. Τι να κάνω; Δεν ήξερα τι να κάνω. Την πήρα στα χέρια και την πέρασα απέναντι, δεν κουνήθηκε καθόλου, θα πονούσε, στην άσφαλτο στη θέση της έμειναν δυο μεγάλες κηλίδες αίμα. Λοιπόν μπαμπά , εδώ δεν πρόλαβα μια χελώνα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτε για μια χελώνα, πως θα μπορούσα να προλάβω εσένα; Το ίδιο σοκ, η ίδια αδυναμία, ο ίδιος φόβος. Ανίσχυρη. Πονάω.

λάθος

το ξέρω ότι είναι μεγάλο λάθος και πως βασικά πρέπει να ακούω και να μη σχολιάζω και πως ο μόνος τρόπος να σε βοηθήσω είναι να σε αποδεχτώ μαζί με όλη την κατάθλιψή σου

πότε πότε τα καταφέρνω 

άλλοτε όχι και πρέπει λίγο να μιλήσω γι' αυτές τις φορές που δεν τα καταφέρνω

γι' αυτές τις φορές που έρχομαι στα όρια

που θέλω να σε ταρακουνήσω και να σε κάνω χίλια κομμάτια

να σε πάρω από κει που βουλιάζεις και να σε βγάλω έξω στον κόσμο

στο φως που είναι για όλους

δεν εξαιρείσαι εσύ

να δεις τη ζωή σου από δω και πέρα

και όχι μέχρι εδώ

να μη με κάνεις δυστυχισμένη μαζί σου 

να σε κάνω ευτυχισμένο μαζί μου

και δεν μπορώ 

δεν μπορώ

Zygmunt Bauman

Μου αρέσει πολύ να διαβάζω συνεντεύξεις. Εννοείται καλές, από αυτές που ο δημοσιογράφος ξέρει τον τρόπο να κάνει τον συνεντευξιαζόμενο να λέει πράγματα ενδιαφέροντα. Τελευταία διάβασα σ’ ένα ξεχασμένο «Έψιλον», (22/3/09), μια συνέντευξη του Zygmunt Bauman. Ας μην κάνω ότι τον ήξερα, όχι, διάβασα πρώτη φορά γι’ αυτόν τώρα. Είναι λέει κορυφαίος Κοινωνιολόγος. Πέρα από τις ιδέες του για την κοινωνία μας, τον καταναλωτισμό, τη χρηματοπιστωτική κρίση κ.τ.λ. μου άρεσε η απάντηση του στην πρώτη ερώτηση του δημοσιογράφου (Χρόνης Πολυχρονίου). Αντιγράφω:

«Δημοσ. : Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 2-3 δεκαετιών οι σκέψεις και οι ιδέες σας έχουν ακολουθήσει, θα έλεγα, μια εντελώς διαφορετική διαδρομή από αυτήν που συναντάμε στα πρώτα στάδια της πνευματικής σας αναζήτησης, σε βαθμό που θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για έναν πρώιμο και έναν ώριμο Ζίγκμουντ Μπάουμαν. Θα συμφωνούσατε με αυτήν την ερμηνεία;

Ζ. Μπάουμαν : Δεν βλέπω έτσι το δρομολόγιο που ακολούθησε η διανοητική μου περιήγηση. Το βλέπω σαν μια ατέρμονη σειρά επισκέψεων στο ίδιο δωμάτιο, μπαίνοντας κάθε φορά στο δωμάτιο από διαφορετική πόρτα και ανάβοντας φώτα διαφορετικών χρωματων. Όπως κάθε έμπειρος φωτoγράφος θα σας έλεγε, αυτό που βλέπεις αλλάζει σημαντικά ανάλογα με το χρώμα και τη κατεύθυνση από τα φώτα: διαφορετικές πτυχές γίνονται ορατές και εμφανείς, άλλες πτυχές βυθίζονται στη σκιά ή εξαφανίζονται από τη θέα. Υποθέτω ότι οι διαδοχικές μελέτες μου είναι ταξιδιωτικές αναφορές από εκείνες τις επανειλημμένες, όχι όμως επαναλαμβανόμενες, επιδρομές.»

Λοιπόν πολύ μου άρεσε αυτή η εικόνα με το δωμάτιο και εκτός από το δικό μου δωμάτιο πολύ θα ήθελα να μπαινοβγαίνω και στα δωμάτια μερικών άλλων.

σπασμένο πόδι

"Ξαπλωμένος  στο κρεββάτι. Δεν μπορώ να σηκωθώ, δεν μπορώ να κάνω τίποτε μόνος. Η περπατούρα με περιμένει στα πόδια του κρεββατιού κι εμένα μούρχεται να τη σπάσω, να την κάνω χίλια κομμάτια. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να είμαι εδώ ξαπλωμένος και κανείς δίπλα μου. Δε θέλω να μιλάω. Τα δάκρυα τρέχουν μόνα τους από τα μάτια μου, έτσι σαν νάχει ανοίξει κάποιος βρύσες και ξέχασε να τις κλείσει. Μου τη δίνουν όλοι, δε θέλω να βλέπω κανέναν, φοβάμαι τις επόμενες μέρες, φοβάμαι τον επόμενο καιρό, η κατάσταση αυτή μου είναι τελείως ξένη. Το σώμα μου δε λειτουργεί, αρνείται να κάνει πράγματα που συνήθως έκανε, έχει πάθει σοκ. Κι όλα αυτά τα φάρμακα! Και οι ενέσεις! Σήμερα είναι η πρώτη μέρα στο σπίτι μετά το νοσοκομείο και νομίζω ότι στο νοσοκομείο ήταν και ήμουν καλύτερα. Τουλάχιστον δεν ήμουν μόνος και δεν κρεμόμουν μόνο από τα χέρια της γυναίκας μου. Με νευριάζει κι αυτή. Πολύ με νευριάζει, όλα θέλει να γίνονται όπως αυτή νομίζει, όλα θέλει να τα ελέγχει. Φοβάται; Δεν ξέρω. Δε θέλω κανέναν αλλά είμαι υποχρεωμένος να δέχομαι βοήθεια. Να κλείσω τα μάτια και να κοιμηθώ και όταν ξυπνήσω η ταλαιπωρία αυτή να έχει τελειώσει...! Γίνεται; Δε γίνεται."

Προσπαθώ να μπω στη θέση του. Γίνεται; Δε γίνεται. 

Δύσκολα τα πράγματα.

Καθαριότητα

Είναι  μάλλον ο μόνος λόγος που μπορεί να με οδηγήσει σε κατάθλιψη.

Οι άλλοι άνθρωποι, οι κανονικοί, έχουν συνήθως έτσι κάτι σύνθετους, σοβαρούς και υψηλούς λόγους που τους θλίβουν και τους καταθλίβουν. Εγώ γίνομαι έτσι όταν πρέπει να καθαρίσω και να τακτοποιήσω το σπίτι. Να τακτοποιήσω, τι να τακτοποιήσω θεέ μου, έχουμε τόσα πολλά πράγματα που δεν ξέρω από που ν' αρχίσω και που να τελειώσω. Έτσι καθαρίζω μόνο πάνω-πάνω, όσα βλέπει η πεθερά που λένε, και η δική μου, κοντά στα ενενήντα της,  βλέπει ελάχιστα. Έλα όμως που αυτό δε με ικανοποιεί, το μυαλό μου μένει κολλημένο σ' όλα αυτά που δεν έγιναν, στις σκόνες και τα χνούδια που είναι κρυμμένα σ' ένα δεύτερο επίπεδο, και αρρωσταίνω που δεν προλαβαίνω ή μάλλον δε θέλω να διαθέσω από τον χρόνο μου για κανονική, καθαρή καθαριότητα. Και γίνεται ένας φαύλος κύκλος, με εμένα να νιώθω ότι πάντα δεν τα καταφέρνω. Και το κακό είναι ότι δεν παίρνω και γυναίκα για να κάνει την καθαριότητα. Όποτε δοκίμασα όλο κάτι δε μου άρεζε, δηλ. είμαι τελείως χαζή, βρε χριστιανή μου, αφού δεν μπορείς, αφού το μυαλό σου είναι σε αλλότρια πράγματα, τι σε νιάζει αν γίνουν και λίγο κατώτερα, αφού έτσι όπως τα αφήνεις εσύ χειρότερα δε γίνεται, άσε και τα νεύρα σου που γίνονται τσατάλια όταν πιάνεις ξεσκονόπανα, άσε και τη διάθεση σου. Ξέρω βέβαια τι κατά βάθος με πειράζει, η αίσθηση του ξένου ανθρώπου στο σπίτι μας, αυτό είναι. Τέλος πάντων θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι' αυτό.... Αλλά από σήμερα αλλάζουν τα πράγματα. Πήρα επιτέλους γυναίκα για καθαριότητα. Και, ω θεοί, καθαρίζει καλά. Όπως θα καθάριζα εγώ! Τη λένε Αναστασία και μου έχει φτιάξει τη διάθεση.

Πάντως κι αυτή μου η ενέργεια ήταν αποτέλεσμα της απόφασής μου να βρίσκω τρόπους να είμαι καλά! και είμαι καλά τελικά, έχω εκπλαγεί ακόμη και εγώ η ίδια από το πόσο τα πράγματα σ' έναν βαθμό μπορείς να τα ορίσεις. Και δε μιλάω βέβαια μόνο για την καθαριότητα.
+

αλλάζω διάθεση

θέλω να είμαι καλά και αποφάσισα πως θα είμαι καλά

είναι καιρός να χαλαρώσω

και να χαρώ αυτά που έχω και μπορώ

και θα το κάνω

και ήθελα να το γράψω αυτό εδώ για να το θυμάμαι όταν θα πηγαίνει να με παίρνει από κάτω

http://el.trekearth.com/members/azaf1/photos/

Έρωτας

Αγαπώ πάρα πολύ τα παιδιά. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι πολύτεκνη, να έχω τουλάχιστον επτά - οκτώ παιδιά, αφού έτσι κι αλλιώς πιστεύω ότι ο καθένας πορεύεται ανάλογα με την τύχη και τα γονίδιά του - εν πολλοίς- σ' αυτήν τη ζωή. Έχω ωστόσο μόνο ένα παιδί. Κακώς, πολύ κακώς και δυστυχώς δε με παίρνει να διορθώσω κάτι επ' αυτού...
Νομίζω ότι τα παιδιά είναι η μόνη απάντηση στο θάνατο. Νιώθω περικυκλωμένη από το θάνατο τον τελευταίο καιρό. Πέθανε ο μπαμπάς, μετά πέθανε ο Λιάκος, μετά η Καλίνα και σήμερα είχαμε την κηδεία του Χρήστου, 35 χρονών. Στο χωριό η κηδεία είναι μια υπόθεση συλλογική, πονάμε όλοι μαζί, μπορεί να μη χαιρόμαστε όλοι μαζί, πονάμε όμως όλοι μαζί. Συγγενής ο Χρήστος αν και όχι από τους πιο κοντινούς, πονάει όμως πολύ. Περιφερόμουν όλη μέρα μόνο με αυτό στο νου μου. Το βράδυ τα ήπια με τη φίλη μου την Τούλα. Κουβεντιάσαμε. Τελικά μήπως η μόνη απάντηση στον θάνατο είναι ο έρωτας;